Technika palcowa
Gra na gitarze klasycznej w głównej mierze opiera się na technice palcowej. Szczególnie muzyka flamenco stawia olbrzymie wymagania w stosunku do prawej ręki. Grając palcami można używać ich opuszków, bądź też grać paznokciami. Aby osiągać dobry rezultaty, należy dbać o odpowiednie przycięcie paznokci.
Palce prawej ręki są oznaczony w następujący sposób: p (pollex)- kciuk, i (index) - palec wskazujący, m (medius) - palec środkowy, a (anularius) - palec serdeczny. Często stosuje się także inne oznaczenia, gdzie znak "+" oznacza kciuka, a kropki (jedna, dwie, trzy) kolejne palce.
Prawa ręka powinna być rozluźniona i spoczywać na brzegu pudła rezonansowego, nie dotykając przy tym płyty wierzchniej. Jej położenie w stosunku do strun powinno być prostopadłe. Utrzymanie właściwego położenia może ułatwić położenie kciuka na jednej ze strun basowych, przy czym palce powinny być wyprostowane lub lekko zgięte. Podczas gry kciuk porusza się "na dół", natomiast pozostałe palce zarywają struny "do góry".
Początkowo można grać na pustych strunach, koncentrując się na prawej ręce. Rozpoczynamy od palca i (wskazującego) kładąc go na strunie e (pierwszej). Teraz zsuwamy go w ten sposób, aby zarwać tę strunę; zaraz potem palec ten powinien "spaść" na strunę h (drugą). W tej chwili możemy zrobić to samo z palcem m (środkowym): kładziemy go na strunie e (pierwszej) jednocześnie podnosząc palec i.
Cały czas uważamy na to, aby przesadnie nie zginać palców. W grze palcowej często stosuje się naprzemienne użycie tych palców na strunach wiolinowych do gry melodycznej. Jeśli opanujemy powyższe ćwiczenie, to zróbmy to w zmienionej kolejności: najpierw palec m, a potem i. Teraz przyszła kolej na kolejne struny: powtarzamy to na kolejnych strunach. Jeśli i to mamy za sobą, możemy wszystko powtórzyć z użyciem palca m i a (także w odwrotnej kolejności - najpierw a, a potem m.
Dobrym ćwiczeniem jest granie rozłożonych akordów. Można to robić na wiele sposobów, z których kilka zostało przedstawionych poniżej na przykładzie akordu e-moll (najłatwiejszy możliwy przykład):
p i m a p a m i p i m a m i p i m i a i m i
e|------0|--0----|------0----|--------0------|
H|----0--|----0--|----0---0--|----0-------0--|
G|--0----|------0|--0-------0|--0---0---0---0|
D|-------|-------|-----------|---------------|
A|-------|-------|-----------|---------------|
E|0------|0------|0----------|0--------------|
Poniżej postaramy się rozruszać kciuka. Jest to niezbędne, gdyż w grze palcowej zazwyczaj pozostałe palce realizują funkcję melodyczną, natomiast kciuk prowadzi linię basu.
p m i p p m i p p m i p p m i p p m i p p m i p p m i p m
e|--0-0-----0-0--|--0-0-----0-0--|--0-0-----0-0--|--0-0---0|
H|---------------|---------------|---------------|---------|
4 G|---------------|---------------|---------------|---------|
4 D|--------------0|2-----3-2------|------0--------|---------|
A|0-----2-3------|--------------3|2-------3-----2|0-------0|
E|---------------|---------------|---------------|------0--|
p
Na końcu powyższego ćwiczenia widać dwudźwięk. Technika palcowa doskonale nadaje się do grania ciepłych wielodźwięków (nad tabulaturą pominięto symbol p kciuka - zakładamy, że gra on linię basu):
m i m i m i m i m i m i m i m i m i m i m i m i m i m i m
e|---------------|---------------|0---0---1---1--|---------|
H|1---1---0---0--|3---3---1---1--|---------------|0---0---1|
4 G|--0---0---0---0|--0---0---0---0|--0---0---0---0|--0---0--|
4 D|2---2---0---0--|3---3---2---2--|--------0---0--|---------|
A|---------------|---------------|3---3----------|--------3|
E|---------------|---------------|---------------|3---3----|
Warto tu wspomnieć o pewnej technice, polegającej na jednoczesnej grze kostką i palcami. Kostkę trzyma się "normalnie" - pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym, a pozostałe trzy palce wykorzystuje się do gry techniką palcową. Dzięki temu można grać w sposób bardziej uniwersalny, dodatkowo zyskując możliwość szybkiej zmiany pomiędzy kostą a palcami.
