Na gitarze klasycznej gra się na siedząco, opierając dolne wcięcie pudła na lewym kolanie.
Lewą nogę stawia się na podnóżku, z gryfem wzniesionym w górę i odchylonym od poziomu o kąt od 15° do 45°. Zamiast tego do kupienia od niedawna są tzw. podgitarniki (przyssawki pod gitarę), które stawiają gitarę w podobnej pozycji bez ryzyka skrzywienia kręgosłupa.
Struny uderza się lub szarpie palcami prawej ręki (zwykle gitarzyści wykorzystują do tego długie paznokcie prawej dłoni).
Czasem do wydobywania dźwięku używa się kostki (piórka)- plectrum. Dotyczy to jednak gitary akustycznej wyposażonej w metalowe struny i wykorzystywanej w muzyce rozrywkowej oraz gitary klasycznej w piosence turystycznej i poezji śpiewanej.

Gitara Flamenco

Zarówno sposób trzymania gitary jak i technika wydobywania dźwięku dla muzyki flamenco różni się znacząco od standardowej techniki gry na gitarze klasycznej. Wynika to głównie z rozbudowanych efektów rasgueado stosowanych we flamenco, wymuszających swobodę trzymania instrumentu przy jednoczesnej możliwości wydobywania ostrych i głośnych brzmień uderzając struny blisko podstawka. Gra kciukiem nie ogranicza się do strun basowych (pozwalając na wydobywanie ostrych i przejmujących dźwięków), częste pasaże (z reguły grane szybko) wykonywanie są dwoma palcami (wskazującym i dużym), w grze stosuje się także palec mały prawej ręki. Tremolo flamenco jest gęstsze od klasycznego (pięć dźwięków granych linii melodycznej zamiast trzech).

Historia

Gitara ma korzenie w hiszpańskiej tradycji muzycznej, gdzie już w starożytności używano różnych gitaropodobnych instrumentów.

Gitara pierwszy raz była wspomniana w 1265 przez Juan Gil of Zamora w jego dziele Ars Musica.
W 1487 Johannes Tinctoris opisał gitarę jako czterostrunowy instrument szarpany wynaleziony przez Katalończyków.
1546 Alonso Mudarra w res Libros de Musica en Cifras para Vihuela jest pierwszym wydawnictwem publikującym muzykę na gitarę.
1551-1555 Adrian Le Roy opublikował dziewięć ksiąg tabulatur dla gitary pieciostrunowej. Piątą strunę do gitary dodał Vicente Espinel.
1674 F. Corbetta wydał Guitarre Royal, dedykując ją Ludwikowi XIV. Gitara stała się bardziej popularna niż lutnia.

1770-1800 - dodanie szóstej struny do gitary. Gitara w swojej historii przeżywała wzloty i upadki. Szczytowym okresem, gdy gitara rozbrzmiewała zarówno na salonach, jak i w salach koncertowych, był tzw. "złoty okres gitary" przypadający na I poł. XIX w. Jako instrument salonowy gitara klasyczna została wyparta przez fortepian.